هيدروسفالي:

از زمان باستان تاكنون، هيدروسفالي به عنوان يك بيماري نرولوژيك مشخص شناسايي شده است. به هر حال، استراتژي‌هاي مديريتي عقلاني تا اوايل دهه 1900 به دنبال آزمايشات آزمايشگاهي كلاسيك توسط Walter Dandy در مورد پاتوفيزيولوژي هيدروسفالي معرفي نشدند.

تكنيك‌هاي ايجاد شنت جراحي كنوني براي درمان هيدروسفالي مي‌توانند تا اوايل دهه 1950 رديابي سمعک oticon شوند. تشخيص هيدروسفالي در نوزادان نسبت به بزرگسالان مشكل‌تر است. نشانه‌هاي نرولوژيك مشخص ممكن است تاخير يابند. چون افزايش فشار داخل مغزي توسط بزرگ شدن جمجمه پخش مي‌شود. افزايش فشار داخل مغزي از طرفين جمجمه براي گسترش يافتن فراتر مي‌رود و سپس نشانه‌هاي معمول عملكرد بد نرولوژيك از قبيل سردرد، نمي‌توانند توسط نوزاد توصيف شوند. نشانه‌ها شامل استفراغ، كاهش سطح هوشياري و تحريك‌پذيري هستند. نشانه‌هاي باليني بعدي هيدروسفالي دوران نوزادي شامل جدايي شيارهاي مغزي، احتقان موضعي يا پرخوني وريدهاي سطحي پوست سر، بزرگ شدن ملاج و آبنورمالي‌هاي چشمي هستند. (نقايص در نگاه خيره به صورت دو طرفه).  تشخيص با توموگرافی كامپيوتري و اولتراسونوگرافي تاييد شده‌ است.

در تعيين اينكه آيا نوزادان داراي بطن‌هاي متسع شده توسط سي‌تي‌اسكن يا اولتراسوند نيازي به مداخله جراحي (فرايند ايجاد شنت) دارند يا خير، بي‌نهايت مفيد است كه اطلاعات مستقيمي در مورد اثرات عملكردي فشار داخل مغزي افزايش يافته داشته باشيم. ABR در خيلي از موارد ممكن است اين اطلاعات را فراهم كند. مطالعه كودكان دچار هيدروسفالي  نشان داده است كه آبنورمالي‌هاي ABR ممكن است منجر به تصميماتي براي مداخله جراحي شوند و ABR هاي متوالي بعد از عمل مي‌توانند اثر جراحي را بر روي عملكرد مغز بررسي كنند. فاصله زماني نهفتگي بين امواج V-I فراتر رفته از محدوده طبيعي مطابق با سن شواهد آشكاري از فشردگي ساقه مغز ثانويه به هيدروسفالي هستند. كاهش‌هاي بعد از عمل جراحي در اين شاخص زمان انتقال ساقه مغز، كاهش فشار داخل مغزي را منعكس مي‌كند. در حالي كه وجود يا بدتر شدن آبنورمالي‌هاي ساقه مغز شنيداري نياز به بازبيني شنت را پيشنهاد مي‌كنند. بايد ذكر كنيم كه ABR در واقع يك نشانه كمتر حساسی از عملكرد بد سيستم عصبي مركزي در هيدروسفالي نسبت به ديگر پتانسيل‌هاي برانگيخته حسي از قبيل پاسخ برانگيخته بينايي است. بنابراين، ABR طبيعي لزوماً اطلاع نمي‌دهد كه فرايند شنت نامناسب است. به خصوصا اگر شواهدي از آبنورمالي‌هاي پاسخ برانگيخته بينايي وجود دارند. از طرف ديگر طولاني شدن فاصله زمان نهفتگي بين موجي I-V مدرك نسبتاً قاطعي از عملكرد بد قابل توجه سيستم عصبي مركزي است. ميزان تغييرات ABR قبل و بعد از ايجاد شنت توسط وجود پاتولوژي ديگري در داخل مغز (مثلاً IVH) تحت تاثير قرار مي‌گيرد.